Verlegen in de liefde

Heb je er vrede mee dat de ander niet weet wat je voor hem voelt? Of wil je het wel laten weten maar durf je het niet? Als je het niet durft, weet je dan waarom dat zo is? Wat houdt je tegen?

Wacht je op het goede moment? Dat komt niet vanzelf, het goede moment zul je zelf moeten maken. Voor het te laat is. 

Ik ken het hoor. Ik heb vroeger ook veel last gehad van verlegenheid. Pfff wat was dat toen lastig. Ik heb door mijn verlegenheid veel dingen niet gezegd en gedaan die ik wel had willen zeggen en doen. Maar gaandeweg ontdekte ik gelukkig hoe ik met mijn verlegenheid om kon gaan. (en ik ben nog steeds lerende) Ik hoop dat ik met deze blog andere mensen die verlegen zijn een beetje kan helpen.

Als je verlegen bent, ben je geneigd te denken dat de ander erg op jou let, hoe je iets zegt en hoe je overkomt. Maar daardoor ga je juist te veel op jezelf letten, op hoe je stem klinkt en welke houding je aanneemt. Je bent je dan erg bewust van jezelf en dan kan het voelen alsof alle spotlights op jou gericht staan. Je voelt ineens allerlei sensaties in je lichaam; je hart bonkt in je keel, je mond wordt droog, het zweet breekt je uit... Dat maakt het voor jou nog lastiger om iets belangrijks te zeggen. Dat het belangrijk is, dat weet je. Maar je krijgt het je strot niet uit. Ojee.. daar gaat weer een gelegenheid voorbij. Wat je in zo'n situatie kunt proberen is het volgende: concentreer je op het beláng van wat je wilt zeggen. Jij wilt een boodschap overbrengen en de ander moet die ontvangen. Dus... vertel datgene waarvan jij vindt dat de ander moet weten en let op de ánder om te zien of hij het hoort en begrijpt. Je focus ligt dan bij het belang van de boodschap en bij de ander, niet meer bij jouzelf. Dat zal een hoop stress bij je wegnemen, echt, probeer het maar eens. (Bij mij werkt dit goed)

Eigenlijk is het niet datgene wat je wilt zéggen, wat je angstig maakt, maar wat je verwacht dat er daarná gaat gebeuren. Denk je niet? Misschien helpt het je om geen verwachtingen te hebben. Verwacht dus niet dat de ander je meteen in de armen zal vallen en ook niet dat de ander je uitlacht. Misschien voelt hij niet hetzelfde voor jou. Of wel, maar is hij ook verlegen. Of misschien is hij al gebonden aan een ander en kiest hij ervoor om bij die ander te blijven. Wat de reactie ook zal zijn, het is goed dat jij je gevoelens hebt geuit. Anders zul je altijd blijven rondlopen met een spijtgevoel en een zinnetje dat steeds in je gedachten opkomt: “Had ik maar laten weten wat ik voelde…”

Wat voor ergs kan er gebeuren? Als jij oprecht je gevoelens uit, dan zal hij je heus niet uitlachen of negatief tegen je doen. Doet hij dat wel, dan weet je meteen dat hij jouw liefde niet verdient. Dat je verlieft was op een droombeeld, niet op degene die hij werkelijk is. Dat kan pijnlijk zijn, maar je bent dan wel sneller ‘genezen’. 

Maar… maar… wat als hij wél positief reageert, wat doe je dan?

Wil je hem beter leren kennen, ga je gang.

Wil je ineens vluchten? Ga dan goed na waaróm je wilt vluchten, waarvóór? Vind je het ineens eng? Te écht (je fantasie komt uit, help, je fantasie kon je altijd zelf sturen maar over de werkelijkheid heb je geen controle)? Ben je bang voor liefde, bang om iemand dichtbij te laten komen? Bang dat je iets fout doet? Misschien heb je het idee dat je het niet waard bent. In dat soort gevallen: ren niet weg!

Wees dapper! Probeer van je angstgevoelens te gaan naar gevoelens van trots. Je hebt al aangedurfd om stap 1 te zetten – het te zeggen - dat was al hartstikke dapper. En je had succes. Vertrouw erop dat je volgende stap ook een succes zal zijn. Het hoeft geen grote stap te zijn. Een klein stapje in de goede richting is al goed, want je gaat de goede richting op! Als je daarna merkt, dat het toch niet was zoals je hoopte, dan heb je het toch geprobeerd. Dat voelt toch beter dan meteen omdraaien en vluchten en altijd blijven denken: “Had ik maar de moed gehad om een stap dichterbij te zetten.”